حاتم اصم بلخی
ابوعبدالرحمان حاتم اصم بلخی (م، ۲۳۷ ق)، از عرفا و محدثین حنفی مذهب خراسان و شاگرد شقیق بلخى و استاد احمد بن خضرویه بود. به حاتم از این جهت «أصَم» مى‌گفتند که خواست ناشایستِ فردى را بپوشاند، خود را «کَر» وانمود کرد.
حاتم احادیثی را از قول شقیق بلخی، شداد بن حکیم، رجاء بن مقدام، سعید بن عبداللّه ماهیانی، ابوعلی سقاء و ابوعثمان صوفی روایت می‌کرده است. افرادی نیز از جمله ابوعبداللّه خوّاص، ابوجعفر هروی، عبداللّه بن سهل رازی، احمد بن خضرویه، محمد بن فارِس و محمد بن حسین اَزدی، حدیث از او شنیده و روایت کرده اند.
چون واعظى حکمت‌گوى بود، ابوبکر ورّاق او را «لقمان امت» خوانده؛ و جنید بغدادی او را، به سبب صدق و اخلاص بی نظیرش، «صِدّیق زمانه» لقب داده است. محور اصلی اقوال حاتم، توکل، زهد، اخلاص، ریاضت و کناره گیری از خلق است. داستانهای بسیاری در شرح حال وی نقل شده که همه حاکی از نوعی توکل افراطی و مخالفت با هرگونه خواست و اراده انسانی در برآوردن حوایج طبیعی است. از آن جمله است داستان توکل او در خصوص نفقه و روزی، که سنایی نیز آن را به نظم درآورده‌است.
گفته اند که وی در بغداد با احمد بن حنبل دیدار کرد و در مباحثات و مجادلاتی که باهم داشتند، ابن حنبل از قدرت حاتم اصم در اسکات خصم و از عقل و درایت وی متعجب شد و او را مدح و تمجید نمود.
از حاتم اصم بلخی دو کتاب «ثمانی مسائل» و «الفوائد و الحکایات و الاخبار» باقی مانده‌است.
حاتم اصم در ۲۳۷ قمری، در عصر متوکل عباسی، در واشَجَرْد ماوراءالنهر و اطراف ترمذ درگذشت.
پانویس
منابع
- دانشنامه جهان اسلام، برگرفته از مقاله "حاتم اصم".
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج۲، ص۲۲۷.